رفيق من، سنگ صبور غم هام 
به ديدنم بيا، که خيلي تنهام 
هيشکي نمي فهمه، چه حالي دارم 
چه دنياي رو به زوالي دارم 
مجنونم و دل گیرم ازخیلی ها
خيلي دلم گرفته از خيلي ها 
نمونده از جووني هام نشوني 
پير شدم، پير تو اي جووني 
تنهايي بي سنگ صبور 
خونه سرد و سوت و کور 
توي شبات ستاره نيست 
موندي و راه چاره نيست 
اگر چه هيچ کس نيومد 
به تنهائيت سري نزد 
اما تو کوه درد باش 
طاقت بيار و مرد باش... 
اگر بياي همون جوري که بودي 
کم ميارن حسودا از حسودي 
صداي سازم همه جا پر شده 
هر کي شنيده از خودش بي خوده 
اما خودم پر شدم از گلايه 
هيچي ازم نمونده جز يه سايه 
سايه اي که خالي از عشق و اميد 
هميشه محتاجه به نور خورشيد